Lente in je hoofd, maar sneeuw in je botten
Je kent het vast. Dat moment in februari, waarop je de lente bijna kunt ruiken. De vogels zingen net iets luider in de ochtend, de zon piept voorzichtig tussen de wolken door, en af en toe voel je eerste zonnestralen en die frisse voorjaarsbries op je gezicht. Maar dan – boem – ineens slaat de kou weer toe. Een gure oostenwind snijdt door je jas, de dagen voelen zwaar, en je lichaam lijkt in een soort vertraagde wintermodus te blijven hangen.
Snotterend de lente in
En alsof dat nog niet genoeg is, raast er ook nog eens een griepgolf langs. Hoesten, snotteren, half Nederland onder een dekentje op de bank. Net als je denkt dat je zelf de dans ontspringt, word je wakker met een wollig hoofd en een dichte neus. Hallo, staartje winter!
Precies dat moment. Daar zit ik nu middenin.
Mijn hoofd wil sprinten, mijn lijf kruipt
Elk jaar overvalt het me weer. Mijn hoofd wil vooruit: de deuren open, frisse lucht, energie, plannen maken, meer buiten zijn. Maar mijn lijf zegt iets anders. Het voelt loom, traag, soms zelfs een beetje uitgeblust. En die innerlijke tweestrijd – die is herkenbaar. Misschien ook voor jou?
Niet vechten maar meebewegen (ja, écht)
In deze fase merk ik dat meditatie en yoga me helpen om niet te snel te willen. Om niet tegen die winterse traagheid in te vechten, maar er juist in mee te bewegen. Dat klinkt misschien wat tegenstrijdig, want mijn eerste impuls is meestal: hup, tempo maken, uit die winterslaap! Maar ik heb geleerd dat mijn lichaam vaak iets wijzer is dan mijn hoofd.
Zachte kracht = echte kracht
Juist in deze fase zoek ik - hoe lastig soms ook - die zachtheid op.
Een langzame flow, waarin ik mijn lijf rustig wakker maak. Ademhalingsoefeningen die me ruimte geven – ook al is het buiten nog grijs. En soms trek ik, vanuit die rust, tóch mijn jas aan en stap ik naar buiten. Niet omdat het moet, maar omdat ik voel dat het me goed doet. De frisse lucht op mijn wangen, de wind die me wakker blaast. Even lopen, even ademhalen, vanuit die zachte energie.
Groei zit soms in stilstaan (ik vergeet het elk jaar weer)
Het mooie is: die rust geeft me uiteindelijk juist energie. Dat is de les die ik elk jaar weer lijk te moeten leren ;-). Dat groei niet altijd zit in vooruitgaan. Soms zit het juist in stilstaan. Nog even in die cocon. Nog even voelen wat mijn lijf echt nodig heeft.
Dus ik blijf nog even hier. In dat staartje winter. Misschien jij ook?
Hoe voel jij je in deze periode? Voel je die drang naar lente, of heb je ook nog die behoefte om te vertragen? Misschien kan jouw mat je het antwoord geven.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
