Oeps. Ik was dus helemaal niet zen!
Ken je dat gevoel dat je ‘mindful’ bezig denkt te zijn, maar dat je hoofd ondertussen draait als een browser met twintig tabbladen en minstens drie pop-ups die maar blijven opploppen? Ja? Mooi. Dan zijn we al met z’n tweeën.
Laatst zat ik dus netjes te mediteren. Ogen gesloten. Adem rustig. Kaarsje aan. Hele plaatje klopte. Maar van binnen? Chaos. Deadlines, boodschappenlijstjes, een vergeten verjaardag en ineens het briljante idee om de zolder op te ruimen. Terwijl ik dus zogenaamd zat te zijn. Ik dacht dat ik mindful was, maar eigenlijk was ik gewoon mindfull. Vol. Tot de rand.
De valkuil van ‘bewust bezig zijn’ (aka te hard je best doen)
En weet je wat het bizarre is? We gebruiken al die mooie tools – meditatie, yoga, adem – om meer in het moment te komen, maar als we ondertussen gefixeerd zijn op of het wel werkt, slaan we de plank alsnog mis. Dan zitten we daar, keurig in kleermakerszit, compleet gestrest over het feit dat ons hoofd niet stil is. Ironisch, toch?
Ik zie het ook veel bij anderen: yogi’s die héél hard proberen ontspannen te zijn. Die bijna met hun voorhoofd gefronst ‘ontspanning’ willen afdwingen. En als dat dan niet lukt, zijn ze teleurgesteld. Alsof innerlijke rust een project is dat je gewoon even op je to-do-lijst zet.
De oplossing? Laat het tabblad ‘rust’ even met rust
Wat mij hielp? Gewoon opmerken wat er gebeurde. En dan niet meteen willen veranderen, verbeteren, opruimen – maar observeren. Ja, mijn hoofd voelde als een oververhitte laptop. En nee, ik hoefde dat niet te fixen.
Dus daar zat ik. Met m’n innerlijke chaos en m’n twintig tabbladen. En ik besloot: dit is ook oké. Gewoon even niet trekken aan de knoop. Niet alles gladstrijken. Laat maar even zijn. En – jawel – langzaam werd het iets ruimer daarboven.
Het is net als met die warrige ketting die alleen maar vastloopt als je blijft trekken. Pas als je zachter wordt, geeft-ie mee.
Yoga als training in loslaten (en niet als prestatie)
Wat yoga me keer op keer leert, is dit: mindful zijn betekent niet dat je hoofd leeg moet zijn. Het betekent dat je erbij bent. Ook als het druk is. Ook als het rommelig voelt. Je hoeft het niet op te lossen. Alleen maar te ademen. Te zijn. Te verzachten.
Dus de volgende keer dat jij met een vol hoofd op je mat ploft of in je meditatiekussen zakt, probeer dan eens niks op te lossen. Sluit geen tabbladen. Laat ze even open. Misschien verdwijnen er vanzelf een paar. En misschien ook niet – maar dan heb je in elk geval niet nóg een strijd gevoerd die je niet hoeft te winnen.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
